Mogelijk overal water op de Maan?

In 2009 bevestigden 3 ruimtetuigen dat er water is op de maan, maar tot nu toe werd gedacht dat het zich vooral in de ijskoude regio’s van de maanpolen bevindt. Nieuwe gegevens van 2 onbemande maanmissies suggereren dat het water weleens verspreid zou kunnen zijn over het hele maanoppervlak.

De analyse van het water op de maan helpt onderzoekers te begrijpen waar het water van de maan vandaan komt. Bovendien zou het een toekomstige bron kunnen zijn voor drinkwater of zelfs waterstof en zuurstof om raketten aan te drijven.

Hoewel de nieuwe gegevens de onderzoekers geen zicht geven op hoe bereikbaar het water is, tonen ze wel dat zowel H2O als OH (hydroxyl) verspreid zijn over het hele maanoppervlak. Bovendien is het zowel overdag als ’s nachts te vinden. Het water schijnt dus niet afhankelijk te zijn van de locatie of de samenstelling van de bodem.

Water op de maan weerkaatst zonlicht in een specifieke golflengte (3 micrometer), die zich in het infrarode gebied bevindt. Sensoren meten de sterkte waarmee dit licht weerkaatst wordt. De maan wordt echter warm genoeg, zodat ze zelf ook infrarood licht uitstraalt. Wetenschappers hebben dus de moeilijke taak de beide stralingen van elkaar te onderscheiden. Dit doen ze bijvoorbeeld aan de hand van temperatuurmetingen op de maan.

Voorgaande studies toonden aan dat water en hydroxyl vooral te vinden waren op de polen in “koude vallen.” Regio’s die zo koud zijn dat waterdamp en andere vluchtige materialen voor miljarden jaren stabiel blijven.

De nieuwe studie gebruikt echter een nieuwe methode om de temperatuurdata van de maan te verwerken. Hierdoor interpreteren zij de nieuwe data geheel anders in vergelijking met de voorgaande studies. De onderzoekers vonden een betere methode om de temperatuur te meten waardoor ze dus ook een beter onderscheid kunnen maken tussen de beide infrarood stralingen.

Volgens de  onderzoekers zou het grootste deel uit OH bestaan dat in mineralen te vinden is. Het water op de maan zou gevormd kunnen worden wanneer de zonnewind het maanoppervlak bestookt. Waterstofatomen in die wind reageren mogelijk met zuurstofatomen in het maangesteente en –stof met water tot gevolg. Ze sluiten echter niet uit dat, sinds de vorming van de maan, water langzaam vrijkomt uit maanmineralen.