Verslag maansverduistering: theorie over de stoel en Nederland

10/09/2018 by Jef De Wit

Als kind vertelden mijn ouders altijd dat Nederland zo plat was, dat als je in het midden op een stoel ging staan, je het hele land kon zien. Met dat in gedachte vertrok ik - samen met drie andere leden van WGAS (Werkgroep Algemene Sterrenkunde) - richting Venlo, omdat het daar niet alleen wolkeloos zou zijn, maar ook plat en dus goed zicht op de horizon. Tijdens de rit had ik het op mij genomen om een locatie in de buurt van Venlo te zoeken met vrij uitzicht op het zuidoosten. Makkelijk zat denk je dan - tenminste als je weet wat ik weet over die stoel en Nederland - en dus koos ik een ven uit waarbij ik me al begon te verheugen op een prachtige voorgrond voor enkele wide field foto's met een rode maan.

Maar - je voelt het al komen - tussen woord en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren en in dit geval ook huizen en bomen. Blijkt dus dat bomen in Nederland hoger groeien dan een stoel. Hetzelfde geldt voor huizen. Bovendien bleek 'Katrien's Lake' - zoals mijn reisgenoten onze finale bestemming hadden gedoopt - een opgedroogde boel waarin enkele ganzen tevergeefs naar water zochten en omgeven door, je raadt het al, bomen...

Ondertussen begon het al wat te spannen want het ogenblik zou gaan aanbreken waarop de maan de horizon doorbreekt. Wij dus terug op weg en uiteindelijk een pas gezaaid veld gevonden met vrij zicht op een verre bomenrij na. Turen en turen, het leek wel uren en uren. Geen maan te zien. Net op het moment waarop Jef laconiek zei: "Het was toch vandaag?", riep Koen "Eureka". De maan stond al hoog boven de horizon, maar was zo verduisterd dat hij echt niet was te zien tenzij perifeer door een goeie verrekijker.

Ongerust door de verloren tijd, richten we onze lenzen op de vage dieprode aftekening aan de hemel en begonnen foto's te maken. Jef die visueel wou waarnemen bracht zijn Dobson in stelling, waarna we allemaal het ongezonde geluid van glas op metaal hoorden. Dju, zijn dobson wil niet werken in horizontale positie, de spiegel klapt dan naar voor, gelukkig tegen gehouden door enkele metalen klemmetjes. We reizen om te leren, dus die les heeft Jef geleerd: checken of je materiaal werkt als je iets moet waarnemen net boven de horizon. Hij heeft dus nog wat geduld moeten oefenen om de maan te schetsen, maar zijn resultaat was zoals altijd piekfijn en prachtig.

Ondertussen Koen, ik en de andere Jef maar naarstig foto's maken. Klikkerdeklik, met veel 'oooh's' en 'haaaa's' omdat het toch wel een heel bijzonder schouwspel werd. Ondertussen maakte niemand zich nog zorgen over stoelen of bomen of huizen, de nacht was neergedaald en de bloedrode maan stond daar als een poortwachter naar het universum, getooid in sterren en een opkomende planeet Mars. We werden er stil van. Na een bloedhete dag koelde het ook af en dat maakte de avond helemaal perfect.

Wim Delen kwam ons ook nog vervoegen - toch handig dat je op Google Maps je locatie kan delen - en hij pikte het laatste stukje maansverduistering mee.

Dan nog een lange rit huiswaarts met een vol SDkaartje. Mijn resultaat zien jullie hieronder: een compilatie van de verschillende stadia.